Een nieuw jaar, een nieuwe bladzijde in mijn boek, en langzaam aan toch ook wel een nieuwe ik…
Ook al is de overgave en de berusting er steeds meer en meer, en voelt het ook goed dat ik nooit meer dezelfde word als die ik ooit was (dit geldt natuurlijk voor iedereen, altijd). Nu is er toch weer even zo’n moment die ik best lastig vond, maar nadat de beslissing is genomen me bevrijd voel.

De afgelopen weken voelde ik met fysiek weer slechter worden en ik kan er maar niet de vinger op leggen wat er dan gebeurt en hoe dat komt. Vorig weekend voelde ik de climax aankomen en dat zorgde voor weer een volledige uitschakeling van mijn lijf voor twee dagen. Daar kan ik me al best goed aan overgeven. Alsof het went, maar wat niet went is mijn enorme verantwoordelijkheid naar de wereld om mij heen. In eerste plaats mijn gezin, die dat eigenlijk prima aankunnen en daarnaast mijn eigen praktijk en yogastudio.

Afspraken in mijn praktijk kan ik verzetten, maar vaste lessen vol met leerlingen is een ander ding. En natuurlijk ben ik al ruim een jaar of misschien al wel langer aan het denken, hoelang kan ik dit nog volhouden. Als ik me goed voel kan ik namelijk prima 2, soms 3 lessen op een dag geven. Verder kan ik dan niets meer, maar dan ben ik in ieder geval mijn verplichting nagekomen.
Maar op mindere en slechte dagen wordt dat wel heel lastig. En dat is het vervelende van deze ziekte ook nog eens dat het zo grillig is dat ik echt niet weet hoe het vanmiddag, vanavond of morgen met me gaat.
Die onvoorspelbaarheid maakt het lastig om je eigen bedrijf te hebben en vooral om een Yogastudio te hebben.

Tijd voor versterking dus. Op zoek naar iemand voor het avondprogramma. En op het moment dat ik volmondig Ja zeg en de deur open gooi is het goed. Ik voel me opgelucht en wens dat heel snel de allerleukste yogajuf bij ons in de studio komt lesgeven op de maandagavond!