Sinds november 2010 blog ik over leven en dood voor de site www.40andperfect.nl . De blogs van dat eerste jaar wil ik graag bundelen in dit hoofdstuk.
Mandy verloor in de 28e week van de zwangerschap haar dochtertje Isabelle. Ze bleek overleden in haar buik. Wat volgende was een periode vol verdriet maar ook met mooie momenten. Deze momenten wil Mandy de komende tijd met je delen in haar blog. Als herinnering aan Isabelle, maar ook omdat rouw haar stille en liefdevolle kanten heeft waar licht schijnt. Binnenkort verschijnt Mandy’s boek over dit thema. Op 40& Perfect deelt ze vast haar gedachten…“In April 2010 bleek ik zwanger van ons 5e kindje. Mijn jongste is 6 en ik ben 40 geweest, ik was totaal niet bezig met zwanger worden of zijn. Maar we waren er wel blij mee. We dachten ‘Dit zal niet voor niets zijn, kom maar’. Al vrij snel kregen we te horen dat er verhoogde kans was op het syndroom van Down. Dan volgt het vraagstuk of je verder wilt testen. Dat wilden we niet, weet je, als het zo is, dan is het zo, dit kindje was hoe dan ook welkom. In de 20e week bleek dat er 98 % kans op Down was en werd er bovendien een hartafwijking geconstateerd. Ons kindje bleek een gaatje te hebben in haar hartkamers. Dat komt vrij veel voor bij het syndroom van Down, en sommige kinderen leven daar prima mee. We schrokken dus niet echt.” “De zwangerschap vond ik best zwaar, maar dat weet ik aan mijn leeftijd. Ik had al vroeg last van nesteldrang, maar ik bleef het kopen en klaarzetten van babyspulletjes uitstellen. Op een ochtend in de 28e week ben ik het eerste pakje gaan kopen. Later die dag voelde ik haar niet meer. Haar hartje bleek gestopt. Dan start een heel nieuw proces. Je wilt alleen maar weten hoe het verder moet. We mochten zelf kiezen wanneer we zouden bevallen. Vroeger moest je, hup, je bed in en werd een gestorven baby operatief verwijderd. Nu mag je kennismaken en afscheid nemen van je kindje. We kregen daar alle tijd voor. Ze is op dinsdag overleden, op woensdag kwamen wij erachter en op vrijdag wilde we haar geboren laten worden. Ik was zo nieuwsgierig naar haar. De bevalling was pittig. Alles moest op opgang geholpen worden. Toen ze geboren werd was ze zo mooi. Maar het is ontzettend onwezenlijk dat je geen beweginkjes en geluidjes hoort. Zo dubbel. Ik was zo blij haar te zien, maar je weet dat het van heel korte duur is. We kregen als gezin heel erg onze ruimte in het ziekenhuis. Er was alle tijd om bij haar te zijn. Mijn oudste dochter van 19 heeft haar verzorgd en in een mandje gelegd. Ze mocht de hele nacht bij me blijven. Die nacht heb ik doorgebracht met Isabelle en mijn oudste dochter. We hebben haar niet mee naar huis genomen. We hebben afscheid genomen in het rouwcentrum van het ziekenhuis.